Recensie The Queen Extravaganza

Een jukebox die de hits de zaal in laat knallen. Een wildenthousiast publiek dat meeklapt, links en rechts een duivelsteken maakt wanneer een Queennummer neigt naar stevige progrock, en steviger aanvoelt dan de rest. Lyrics die van begin tot einde worden meegezongen. Kortom het werd een avondje ambiance en feesten op de vele klassiekers die Queen heeft voortgebracht met The Queen Extravaganza. Goed voor maar liefst 110 minuten show, daarvoor staat The Queen Extravaganza, een coverband met net dat ietsje meer. Zij en enkel zij dragen namelijk de “stamp of approval” van de overgebleven Queenleden.  Maar visueel extravagant, laat staan dat er schokeffectecten te beleven waren,  was de show nu ook weer niet. Net op dat vlak mocht het een stuk straffer, extravaganter, theatraler wat ons betreft.

Sceptici zien in the Queen Extravaganza vooral een zoveelste bewijs dat drummer Roger Taylor en gitarist Brian May opnieuw een vehikel zochten om op een makkelijke manier geld te verdienen: door een ander het werk te laten doen. Zo was er onder andere al een Queenmusical “We will rock you” die drie jaar geleden een bescheiden succes kende in Antwerpen. Na de officiële musical – die qua plot ronduit triest was, en de Queenhits via een verhaaltje dat met haken en ogen aan elkaar hing, aan elkaar reeg, was het dan ook een logische stap dat er een officiële coverband zou komen, waarbij Taylor himself de leden koos.  Zanger werd ene Marc Martel, gitarist Nick Radcliffe, drummer Tyler Warren, bassist Francois-Olivier Doyon en toetsenist Brandon Ethridge. Op zich straffe live muzikanten, maar Taylor heeft hen duidelijk niet gekozen voor de meerstemmige zang. De vijf moesten dan ook hun meerdere kennen in het origineel van Queens “Bohemian Rhapsody” maar waren ook sportief. Nog voor ze de eerste noot van de grootste hit van de band lieten horen, zei Martel: “we gaan dit nummer brengen naar bestvermogen”. Hun versie was goed, zeer goed zelfs, maar kwam ook te kort. De standaard, de lat die Queen destijds legde , was dan ook gigantisch hoog. Martel die over het algemeen genomen een zeer puike vocale prestatie neerzette in kopstem, ging even onderuit op het einde van de show, aan het begin van “We are the champions.” Maar wat wil je, met 25 nummers in de set, die behoorlijk wat van een mens vergen, zou je voor minder. Daar moest ie sowieso dus onderdoen voor Freddie Mercury. Ook qua podiumuitstraling trouwens. 

Spike Edney, de tourpianist van Queen sinds 1984, werd producer en musical director van de show.  Een show die erg strak was, en begon met Warren die op drums zichzelf begeleidde in een snelle versie van “We will rock you”. Wat waren we toch wel blij dat Martel daarna het grootste deel van de zang overnam. Na “Killer Queen” en “I want to break free” blijkt al meteen dat het publiek wel pap lust van deze formule. Toegegeven, de band klinkt erg strak én alles is live op het moeilijke meerstemmige moment halfweg “Bohemian Rhapsody” na dan. Etheridge zorgt live voor het effect tijdens “Radio Gaga”, een effect waarbij zijn stem door de synthesizer ter plaatse vervormd wordt. Ook live: het publiek dat massaal twee keer in de handen meeklapt. Knappe prestatie dus voor een band die voor het eerst optrad tijdens American Idol 2012 en ook voor het eerst op het Europese vasteland concerteerde.

Het pleit voor de groep dat ze ook nummers als Dragon attack, Lazy on a Sunday afternoon, Love of my life, Fat bottomed girls en Stone cold crazy brachten en songs als Save me, Who wants to live forever, Heaven for everyone en Bicycle race die toch evidenter lijken als ze het écht op een best of-concert wilden houden, in de kast lieten. Martel en zijn  band krijgen niet meer dan verdiend een ovatie na een grandioze versie van “The show must go on”. Smullen doen we  wanneer de frontman met een zekere geagiteerdheid op het einde “Does anybody know what we are looking for?” zingt. Dan integreert hij dat theatrale aspect, en voegt ie subtiel weliswaar, wat woede toe in zijn zanglijn.  De zanglijn van het refrein van “We will rock you” laat ie dan weer over aan zijn band en het publiek om even de stem te sparen.

Martel is beweeglijk op het podium met zijn sneakers aan, maar mist het appeal, de flair die Mercury wel had en zijn dynamisme. Dat kan niet gezegd worden van de band, die erg strak speelt en de zeer punctuele arrangementen piekfijn neerzet. Visueel zien we slechts een zevental palen achter de groep met ledverlichting, rood lantaarntje bovenaan en een flat screen op waar stukjes videoclip in te zien zijn. Het tonen van de lyrics in het begin van het optreden komt behoorlijk goedkoop over, vooral de manier waarop, de vorm doet ons de wenkbrauwen fronsen alsof een powerpoint over de schermen rolt. Dit kan een gemiddelde coverband beter.

The Queen Extravaganza heeft dus vooral op visueel vlak nog erg veel werk voor de boeg om hét verschil te maken met al de andere coverbands die er bestaan. Met een “stamp of approval” ben je weinig. De Queenfans behagen, door hen aanvaard worden daar draait het om met als doel blijven werken om ooit misschien de status te krijgen die The Australian Pink Floyd Show verwierf bij de fans van Pink Floyd. Het zit er in bij the Queen Extravaganza. De ingrediënten zijn er. Maar “the kind of magic” moet dan wel van begin tot einde aanwezig zijn. En dat was het vooralsnog niet in de Antwerpse Stadsschouwburg.  Maar laat ons over een ding duidelijk zijn, als ons de vraag wordt gesteld aan wie of wat we het liefst onze euro’s uitgeven: “We will rock you” de musical of The Queen Extravaganza is onze keuze snel gemaakt.

< Bert Hertogs >